Kva eg har lært av året som studentleiar

Først og fremst har eg lært at det går an å jobbe med 300 % kapasitet ... men berre dersom nokon andre vaskar klea dine, lagar maten din, og innimellom minner deg på å sove.

Eg har lært at denne skolen, som mange andre institusjonar, er som eit saktegåande skip. Men sakte betyr ikkje urørleg. Det kan snu. Og det snur når studentar hevar stemma. Når vi jobbar ikkje berre for oss sjølve, men for dei som kjem etter oss. Når vi insisterer på å bli høyrde, også når det er upraktisk.

Endring kjem kanskje ikkje alltid med ein gong. Av og til kjenner ein det faktisk som å rope inn i tomheita. Men sjølv den minste endringa i dag kan bli ein ny kurs i morgon.

Eg har lært mykje norsk vokabular. Eg kan no diskutere detaljane i eksamensreglementet, skolebudsjett og musikkutdanningspolitikk. Men for å vere heilt ærleg, eg er framleis heilt håplaus når samtalen handlar om fotball.

Nokre mysterium er framleis uløyste. Eg har lært at nokre menneske her – studentar, tilsette, lærarar, administratorar – går mykje lenger det som er forventa av dei. Dei fyller ikkje berre ei rolle; dei er hjartet i denne staden. Og dei fortener anerkjenning, takksemd ... og sannsynlegvis lønsauke.

Eg har lært verdien av små ting. Ein sterk kaffi når du ikkje trur du kjem deg til neste møte. Ein høneblund som reddar heile ettermiddagen din. Ein spontan samtale i gangen som blir til ei ny idé, eit nytt prosjekt, eller berre ein felles latter.

Og så er det dei augeblikka som minner meg på kvifor vi er her. Eit av dei mest kraftfulle for meg var under IN.TUNE-prosjektet: Etter tre lange dagar med intense møte og diskusjonar med studentrepresentantar frå heile Europa, veit du kva vi endte opp med å gjere? Vi laga musikk. Vi song saman.

For til slutt er det dette som bind oss saman. Ikkje berre politikken og programma, men også gleda over å skape, over å dele, og over å vere ein del av noko større enn oss sjølve. Det er lett å gløyme, spesielt når vi er oppslukte av kvardagsstress og tidsfristar, men kjernen av alt vi gjer her – anten det er administrasjon, pedagogikk eller framføring – handlar om musikk. Om helse. Om forsking. Om gleda ved å lære og skape saman.

Nyt det. Utforsk det. Bruk det skolen har å tilby. Sei ja til moglegheiter, òg når dei skremmer deg. Og hugs – du jobbar ikkje berre for deg sjølv. Du formar denne staden for dei som kjem etter deg. Ver snill. Ver modig. Og ver høglydt når det trengst.

Wow. De klarte det. De har kryssa mållinja i det som ærlegtalt er det vanskelegaste escape room eg har sett. Men når de no går ut i verda, ikkje gløym å forbli ein student – ikkje i tittel, men i ånda.

Hald fram med å lære. Hald fram med å vere nyfikne. Fortset å eksperimentere. Livet er langt, og det å vere ein god student av livet er ein av dei vakraste tinga du kan gjere.

Tusen takk for tilliten, samtalane, utfordringane og latteren vi har delt.

Lucie Lou Camps, leiar av Studentutvalet ved NMH 2024/2025, tale ved semesteravslutning 20. juni 2025.